Ευθύνη και σοβαρότητα ή ανευθυνότητα και ακροβατισμοί

Γράφει ο Ζήσης Χ. Πατσίκας
Απέναντι στις ευθύνες που εναποθέτει στις πλάτες μας το σκηνικό που πεθαίνει, δεν δικαιούμαστε να κρυβόμαστε. Ένιωσα την ανάγκη να διατυπώσω εγκαίρως και μέσα στη φωτιά των εξελίξεων τις προσωπικές μου θέσεις και σκέψεις για όσα μας συμβαίνουν. Από πού ξεκινήσαμε πού είμαστε και πού θέλουμε να πάμε. Δεν είναι ώρα για μισόλογα και υπεκφυγές.
Ο κ. Παπανδρέου ανέλαβε την εξουσία εκβιάζοντας και ψευδόμενος. Ήξερε τι κάνει και γιατί το κάνει. Τι παραλαμβάνει και που θέλει να καταλήξει. Εμείς δυστυχώς μέχρι σήμερα δεν ξέρουμε. Θα ήθελα εδώ να ξεκαθαρίσω μη μασώντας τα λόγια μου ότι δεν μιλάω για προδοσία και θλίβομαι που φτάσαμε στο έσχατο σημείο να είναι σήμερα αυτή η λέξη καραμέλα στα media και μέρος του πολιτικού μας λεξιλογίου. Η προδοσία είναι θέμα προθέσεων και εγώ τις προθέσεις του κ Παπανδρέου δεν τις ξέρω. Πιστεύω εκ προοιμίου πως είναι οι καλύτερες.
Στα γεγονότα όμως:
Κατέλαβε εξουσία παίζοντας με τους θεσμούς και εκβιάζοντας. Γνωρίζοντας την κρισιμότητα της κατάστασης σε σχέση με την διεθνή κρίση (αφού άλλωστε μιλούσε και σχεδίαζε ήδη με τον Straus Kahn), εκβίασε ότι θα προκαλέσει εκλογές με αφορμή την εκλογή προέδρου άνοιξη του 2010. Κατόπιν εξελέγη με το γνωστό πια «λεφτά υπάρχουν». Υπεύθυνη στάση στην περίοδο αυτή θα συνιστούσε η συνεισφορά στην σταθερότητα και η συναίνεση στη λήψη μέτρων ώστε να συγκροτηθεί η οικονομική άμυνα της χώρας για την επιτυχή αντιμετώπιση της καταιγίδας που ερχόταν.
Αμέσως μόλις ανέλαβε, εφάρμοσε σχέδιο αύξησης του ελλείμματος και εξόδου από τις αγορές το οποίο είχε επιτυχώς ολοκληρωθεί μέχρι τον Ιανουάριο του 2010. Ακύρωσε η ανέβαλε κάθε εισπρακτικό μέτρο (ημιυπαίθριους κλπ) και ενέταξε στα έξοδα του 2009 πληρωμές του 2010. Δυσφήμισε τη χωρά παγκοσμίως ως διαφθαρμένη, ως τιτανικό και ως πρότυπο αναξιοπιστίας με το γνωστό Greek statistics. Υπεύθυνη στάση σ αυτή την περίοδο θα συνιστούσαν ακριβώς τα αντίθετα: Συμμάζεμα των οικονομικών και προώθηση μεταρρυθμίσεων χωρίς κορώνες ώστε να μην πυροδοτήσουμε την κρίση και να μην καταστούμε ομφαλός του κόσμου όπως είμαστε σήμερα. Ακόμα και αν η κρίση προέκυπτε να ήμασταν κάτι σαν το Βέλγιο. Απλώς δηλαδή να αναφερόμαστε ως ο 5ος – 6ος αδύναμος κρίκος της αλυσίδας.
Από τη στιγμή που η χώρα βρέθηκε εκτός αγορών όποιος κι αν ήταν πρωθυπουργός όφειλε να διαπραγματευτεί. Με στόχο την εξασφάλιση ενός μίνιμουμ αξιοπρεπούς ορίου διαβίωσης για την χώρα και έναν μεσομακροπρόθεσμο έστω ορίζοντα ανάπτυξης. Με όπλα του την αλήθεια και τον λαό, με τον οποίο θα είχε μοιραστεί αυτήν την αλήθεια. Αντ’ αυτού ο κ Παπανδρέου μας έσυρε σ ένα μνημόνιο καταδικασμένο να αποτύχει και να μας οδηγήσει σε φτώχια και δυστυχία.
Από την υπογραφή του μνημονίου και μέχρι σήμερα, ο έως και τη στιγμή σύνταξης του παρόντος Πρωθυπουργός, κανένα στόχο δεν επέτυχε και σε κανένα απολύτως πεδίο δεν επέφερε θετική αλλαγή. Κατάφερε όμως να φέρει δυστυχία, φόβο, απόγνωση. Να καταστρέψει το παρόν και να υποθηκεύσει το μέλλον. Να αμφισβητήσει ακόμα και την παρουσία μας στο Ευρώ αλλά και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι σαφές πως η επίδοση καμίας κυβέρνησης δεν μπορεί να συγκριθεί με το καταστροφικό πέρασμα της κυβέρνησης Παπανδρέου.
Έχοντας όλα αυτά συμβεί, η στάση της ΝΔ και του Αντώνη Σαμαρά είναι εύκολο να εξηγηθεί.
Όταν ο πρωθυπουργός χωρίς κανέναν δισταγμό, έθεσε σε κίνδυνο κατακτήσεις δεκαετιών και στρατηγικές επιλογές της χώρας, ο Αντώνης Σαμαράς έπραξε το καθήκον του. Έστειλε σαφές μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση πως η Ελλάδα δεν ανήκει και δεν τελειώνει στον Γ. Παπανδρέου. Πως στη χώρα υπάρχουν δυνάμεις ικανές να κρατήσουν σταθερά το τιμόνι και να μην επιτρέψουν σε καταστροφικούς ακροβατισμούς να θέσουν σε κίνδυνο το μέλλον όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης ως οντότητα.
Οι στιγμές είναι κρίσιμες. Δίνουμε μάχη. Για το μέλλον της πατρίδας και των παιδιών μας. Όλοι μαζί. Με πίστη και με εμπιστοσύνη.