Η δοκιμασία την οποία υπέστη η ελληνική διπλωματία από τα Τίρανα και την Άγκυρα την περασμένη εβδομάδα προκάλεσε λύπη και ανησυχία

Του Μιχάλη Ιγνατίου στην Ουάσινγκτον - Η δοκιμασία την οποία υπέστη η ελληνική διπλωματία από τα Τίρανα και την Άγκυρα την περασμένη εβδομάδα προκάλεσε λύπη και ανησυχία. Δυστυχώς, η οικονομική κρίση φαίνεται ότι έχει αλλάξει τον τρόπο σκέψης και στα εθνικά θέματα. Η αντίδραση των υπουργείων Εξωτερικών και Άμυνας σε δύο γεγονότα που προσέβαλαν την Ελλάδα και το λαό της δεν ήταν η αρμόζουσα. Ήταν ορθή μεν η απόφαση του υπουργού Εξωτερικών να ακυρώσει την επίσκεψη του στην Αλβανία, αλλά ήταν λάθος να μην αντιμετωπιστεί η πρόκληση του Σαλί Μπερίσα με σκληρό τρόπο.

Και αφέθηκε να αιωρείται η απειλή του εναντίον της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας με μισές κουβέντες και υπό καθεστώς διπλωματικής …ευγένειας, η οποία προκαλείται προφανώς από την ηττοπάθεια.

Στον κ. Μπερίσα έπρεπε να υπενθυμιστεί ότι η οικονομία της χώρας του στηρίχθηκε από την Ελλάδα, η οποία ακόμα και τώρα – εν μέσω μιας πρωτόγνωρης κρίσης – επιτρέπει την εκροή εκατομμυρίων ευρώ στην Αλβανία, ενώ κάλλιστα θα μπορούσε να επιβάλει «οροφή» στην εξαγωγή συναλλάγματος. Ακόμα και τώρα κάποιος πρέπει να ασχοληθεί με το μείζον αυτό θέμα, όχι επειδή ο κ. Μπερίσα πρέπει να «πονέσει», αλλά διότι αυτό απαιτεί η κρίση.
Ο Αλβανός ηγέτης είναι μια περίεργη περίπτωση. Εργάστηκε πιστά για το αιμοβόρο καθεστώς του Ενβέρ Χότζα και άρχισε να αποστασιοποιείται μόνο όταν ο Αλία του κατήργησε τα προνόμια που απολάμβανε. Ενισχύθηκε – και οικονομικά – από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, αλλά δεν έκρυψε ποτέ τον αλυτρωτισμό του, ακόμα κι όταν τη δεκαετία του ’90 η ΝΔ του έστελνε και στελέχη της για να τον βοηθήσουν στις εκλογές. Η στάση του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών ήταν κατώτερη των περιστάσεων…
Η Τουρκία απαίτησε την τιμωρία των υπευθύνων του Πολεμικού Μουσείου επειδή δόθηκε μια αίθουσα του για την παρουσίαση του βιβλίου που έγραψε ο στρατιωτικός ηγέτης του ΡΚΚ και εκδόθηκε στα ελληνικά από τον Σάββα Καλεντερίδη. Το υπουργείου Εξωτερικών έσπευσε να απολογηθεί και ο υπουργός Εθνικής Άμυνας, έπαυσε τους υπευθύνους του Μουσείου. Πρόκειται για δουλοπρεπή στάση που προκαλεί τα δημοκρατικά και εθνικά αισθήματα των πολιτών. Την ίδια στιγμή, προκαλεί και αίσθημα φόβου, διότι, όταν η Ελλάδα κάνει πίσω σ’ ένα θέμα που αφορά σ’ ένα βιβλίο για το ΡΚΚ, τι θα πράξει αν η Τουρκία θέσει ζήτημα στο Αιγαίο ή στη Θράκη;
Η ΕΕ και το ΝΑΤΟ, όπου η Ελλάδα είναι μέλος, χαρακτηρίζουν «τρομοκράτες» του αντάρτες του ΡΚΚ. Δικαίωμα τους. Όμως εμείς γιατί πρέπει να δεχόμαστε να μας επιβάλλουν τις θέσεις τους, όταν έχουμε ίδια γνώμη για το θέμα; Ούτε οι υπουργοί Εξωτερικών και Εθνικής Άμυνας μπορούν να αμφισβητήσουν ότι οι αντάρτες παλεύουν για το δικαίωμα να έχουν πατρίδα. Άλλωστε, όποιος μελέτησε τα έγγραφα του WikiLeaks για το Κουρδιστάν γνωρίζει ότι η Αμερική συνομιλεί μαζί τους, αν και – κατά τα λοιπά – τους θεωρεί «τρομοκράτες».
Στους διπλωματικούς διαδρόμους της Ουάσινγκτον περιγράφουν ως επίδειξη τόλμης το τέλος μιας συνομιλίας μεταξύ του Ταγίπ Ερντογάν και του πρωθυπουργού του Ισραήλ. Όταν ο πρώτος ζήτησε από τον κ. Νετανιάχου να αποδεχτεί την Ανατολική Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα της Παλαιστίνης, του απάντησε: «Γιατί δεν δέχεσαι κι εσύ το Ντιγιαρμπακίρ ως την πρωτεύουσα του Βόρειου Κουρδιστάν;»
Ποια θα ήταν η ελληνική απάντηση άραγε; Η στάση έναντι του Μπερίσα και του Νταβούτογλου σίγουρα προδιαθέτει…
Αναδημοσίευση από το περιοδικό «Επίκαιρα» 6/12-12/12/12