Η γενοκτονία των Ποντίων (1916 – 1922) αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες γενοκτονίες του αιώνα μας. Οι απώλειες των Ποντίων, σύμφωνα με τη Μαύρη Βίβλο του Κεντρικού Συμβουλίου των Ποντίων στην Αθήνα, ανέρχονται σε 303.238 ως το 1922, και 353.000 ως το Μάρτιο του 1924, ποσοστό που ξεπερνάει το 50% του ολικού πληθυσμού των Ελλήνων του Πόντου!
Τον επίλογο της τραγικής ποντιακής γενοκτονίας αποτελεί ο βίαιος ξεριζωμός των επιζώντων μετά τη νίκη της Τουρκίας. Με τη συνθήκη της ανταλλαγής των πληθυσμών έρχονται στην Ελλάδα και οι τελευταίοι επιζώντες. Μοναδική αλλά και μεγάλη παρηγοριά, ότι οι ξεριζωμένοι πρόσφυγες, οι αιώνιοι Ακρίτες, θωράκισαν τη Μακεδονία και τη Θράκη. Περισσότεροι από 700.000 πρόσφυγες από τη Μικρασία και τον Πόντο εγκαταστάθηκαν στη βόρεια Ελλάδα. Η άφιξη των Ποντίων στις Νέες Πατρίδες ήταν η απαρχή μιας δύσκολης, αλλά και δημιουργικής πορείας για τον ποντιακό ελληνισμό. Με τις γνώσεις και το έργο τους συνεισέφεραν τα μέγιστα στην ανόρθωση του καθημαγμένου εκείνη την εποχή Ελληνικού Κράτους.
Η 19η Μαΐου, ημέρα κατά την οποία το 1919 άρχισε η δεύτερη και σκληρότερη φάση εξόντωσης του Ελληνισμού στον Πόντο, μας υποχρεώνει να μη σταθούμε σιωπηλοί μπροστά σε μια από τις τραγικότερες σελίδες της σύγχρονης ιστορίας μας. Η μέρα αυτή επιτάσσει σε όλους τους Έλληνες την εκπλήρωση ενός εθνικού χρέους. Του χρέους της αποκατάστασης της ιστορικής αλήθειας, της διεθνούς αναγνώρισης. Η τραγωδία των Ελλήνων, που τιμούμε σήμερα, περιλαμβάνει όλα εκείνα τα στοιχεία, που απαιτούνται από τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών, για να χαρακτηριστεί ως Γενοκτονία. Και κάθε γενοκτονία, σύμφωνα με τον ΟΗΕ, αποτελεί ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, το βαρύτερο σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και δεν επιδέχεται παραγραφή.
Η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων, λοιπόν, δεν αφορά μόνο μια πληθυσμιακή ομάδα, ούτε μόνο τους Έλληνες αλλά απευθύνεται σε όλη την ανθρωπότητα. Όλοι οι Έλληνες, ανά τον κόσμο, οφείλουμε να διεκδικήσουμε ακόμη πιο δυναμικά να φωτιστούν οι σκοτεινές αυτές σελίδες της ελληνικής ιστορίας!
Όπως διακήρυξε η γαλλική Εθνοσυνέλευση το 2001 «το να αρνείται κανείς την ύπαρξη της Γενοκτονίας είναι σαν να σκοτώνει για δεύτερη φορά τα θύματα και να αναβιώνει τον πόνο των επιζώντων».
Το Φεβρουάριο του 1994 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαϊου, ημέρα που ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα για να ξεκινήσει τη δεύτερη και πιο άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας, ως Ημέρα Μνήμης του Ποντιακού Ελληνισμού, που έζησε και άκμασε στο βόρειο τμήμα της Μικράς Ασίας μέχρι το 1922. Η αναγνώριση αυτή δικαίωσε ηθικά τους Έλληνες του Πόντου και συνέδεσε το σύγχρονο ελληνισμό με την ιστορική του μνήμη.
Η 19η Μαΐου, λοιπόν, είναι ημέρα εθνικού πόνου και εθνικής μνήμης. Είναι ημέρα τιμής και χρέους. Είναι επέτειος μνήμης και τιμής σε εκείνους που χάθηκαν, που υπέστησαν διώξεις, που υπέφεραν απλά και μόνο γιατί ήταν Χριστιανοί Ορθόδοξοι, γιατί ήταν Έλληνες!
Ο ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ
ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου