Του Αλέκου Χατζηκώστα, Ολοκληρώθηκαν οι ειδικές συνεδριάσεις των Δημοτικών Συμβουλίων και της περιοχής μας με αντικείμενο την ψήφιση του Προϋπολογισμού και του Τεχνικού Προγράμματος. Το γεγονός αυτό μας επιτρέπει να εξάγουμε ορισμένα γενικότερα συμπεράσματα, χρήσιμα και για το μέλλον.
1. Οι προϋπολογισμοί είναι οι πρώτοι της εποχής του «Καλλικράτη» και του Μνημονίου. Όλοι παραδέχτηκαν στα δημοτικά συμβούλια ότι οι παράγοντες αυτοί δημιουργούν ένα δυσμενές περιβάλλον για την τοπική διοίκηση. Και έτσι πραγματικά είναι. Αυτό όμως που δεν αποκαλύφθηκε είναι οι αιτίες. «Καλλικράτης» και Μνημόνιο συνδέονται υπηρετούν την ίδια πολιτική , τα ίδια συμφέροντα. Όμως οι περισσότερες πολιτικές δυνάμεις εξαπατώντας τους πολίτες, προεκλογικά, έκαναν λόγο για «βαθειά και αναγκαία τομή» που θα έφερνε δήθεν ο «Καλλικράτης». Τουλάχιστον έστω και τώρα, αντί να πασχίζουν με κάθε τρόπο να υλοποιούν κατά γράμμα τα όσα προβλέπει ο «Καλλικράτης», ας πάρουν τις αποστάσεις τους και ας παραδεχτούν ότι αυτός είναι εργαλείο για την εφαρμογή της κεντρικά ακολουθούμενης (αντιλαϊκής) πολιτικής σε επίπεδο δήμων και περιφερειών.
2. Από τις συζητήσεις στα δημοτικά συμβούλια αποκαλύφθηκε ότι οι δημοτικές αρχές (και οι αξιωματικές αντιπολιτεύσεις πέρα από τις φραστικές κορώνες), με όχημα τον δήθεν ρεαλισμό του “δεν μας αρέσει αλλά τι να κάνουμε;”, προσαρμόζονται στην άσχημη και αδιέξοδη πραγματικότητα. Για παράδειγμα στον τομέα των εσόδων δεν ακούσαμε διεκδικητικό πλαίσιο που να περιλαμβάνει π.χ την απαίτηση της απόδοσης των χρεών από τους ΚΑΠ στην Αυτοδιοίκηση, την αύξηση του κρατικού προϋπολογισμού και όχι την μείωση κατά 500.000 ευρώ ετησίως που προβλέπει το Μνημόνιο. Δεν ακούσαμε προτάσεις π.χ για μείωση των τελών στις μεγάλες κατηγορίες των πολιτών που υποφέρουν. Αντίθετα ακούσαμε προτάσεις αλλά και κριτικές για το πώς θα αυξηθούν τα έσοδα από τους πολίτες. Από την άλλη σχετικά με τα προγραμματισμένα έργα, δεν ακούσαμε για το ποια από αυτά καλύπτουν βασικές λαϊκές ανάγκες, για το ποια έργα διεκδικούμε να κατασκευάσει το δημόσιο όπως οφείλει , ενώ δεν έλειψαν και προτάσεις που βλέπουν ως «διέξοδο» τη σύμπραξη με ιδιώτες για την κατασκευή τους (τα περίφημα ΣΔΙΤ) ή τη λειτουργία τομέων με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.
3. Ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι υπάρχουν δύο είδη ρεαλισμών. Ο ρεαλισμός της υποταγής και ο ρεαλισμός της αντίστασης και της πάλης. Ο πρώτος οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια (και σε επίπεδο αυτοδιοίκησης) στη μιζέρια και στη φτώχεια. Ο δεύτερος μπορεί να ανοίξει δρόμους. Εμείς είμαστε με τον δεύτερο δρόμο, δηλαδή στη συγκριμένη περίπτωση οι δήμοι να αρνηθούν το ρόλο που τους επιφυλάσσουν (συμπληρωματικούς ως προς το κράτος φορομπηχτικούς μηχανισμούς, τα μέσα για την ιδιωτικοποίηση κρίσιμων τομέων όπως υγείας, πρόνοιας, παιδείας κ.α) και μαζί με τους κατοίκους και τους φορείς τους , να διεκδικήσουν αυτά που τους ανήκουν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου