Μελανές σελίδες....

 

Της Δώρας Μπαλτατζίδου

Η 19η Μαΐου είναι ημέρα μνήμης ενός εγκλήματος που διαπράχτηκε εναντίον ενός ολόκληρου λαού. Ο Ποντιακός λαός αφανίστηκε από τις πατρογονικές του εστίες όχι για κάτι που έκανε, αλλά για αυτό που ήταν, Ελληνικός και Χριστιανικός.
Στον Πόντο γράφτηκαν ίσως οι πιο μελάνες σελίδες της ιστορίας του Ελληνισμού. Ένας πολιτισμός που διατήρησε την αρχαία Ελληνική Γλώσσα επί τρεις χιλιάδες χρόνια και έβαλε την κυρίαρχη πολιτική σφραγίδα στα παράλια της Μαύρης Θάλασσας, κυνηγήθηκε μέχρι αφανισμού σε μια από τις μαζικότερες και βιαιότερες γενοκτονίες που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα. Η 19η Μαΐου είναι ακόμη ημέρα τιμής για εκείνους που χάθηκαν και ήταν πολλοί. 353.000 άνθρωποι χάθηκαν και άλλοι τόσοι εξαναγκάστηκαν σε φυγή και στην προσφυγιά από τις οργανωμένες επιδρομές των Νεότουρκων και το κύμα εθνικισμού που σάρωνε την γείτονα χώρα εκείνη την εποχή.
Οι διηγήσεις αφθονούν και οι πηγές πείθουν. H αποβίβαση του Μουσταφά Κεμάλ στην Σαμψούντα στις 19 Μαΐου του 1919 εγκαινίασε την δεύτερη και σκληρότερη φάση της Ποντιακής Γονοκτονίας. Ότι δεν επέτυχε το σουλτανικό καθεστώς στους πέντε αιώνες της τυραννικής διοίκησης του, το επέτυχε μέσα σε λίγα χρόνια ο Κεμάλ.
Η Γενοκτονία των Ποντίων αποτέλεσε μια παρατεταμένη, μαζική σφαγή με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα. Έφερε μια κρίση που άλλαξε την ρότα ενός ολόκληρου λαού- μεταφορικά και κυριολεκτικά.
Κι όμως οι Πόντιοι επιτέλεσαν εθνικό έργο ακόμη και μες το δράμα τους. Ταλαιπωρημένοι και πένητες, εγκαταστάθηκαν σε χωριά και πόλεις της Μακεδονίας και της Θράκης και θωράκισαν τα νέα σύνορα της Ελλάδας με το φρόνημα και την δημιουργικότητα τους. Έδωσαν πνοή στην επαρχία. Έφεραν την ελληνική λαλιά σε μέρη που είχε αιώνες να ακουστεί.
Η Γενοκτονία των Ποντίων το τραύμα που άφησε στους επιζήσαντες, αλλά το πείσμα και η δημιουργικότητα που εμφύσησε στους απογόνους τους αποτελούν αναπόσπαστα στοιχεία της Ελληνικής Ταυτότητας.
Το να «λυγίζεις» αλλά να μην σπας, αποτελεί κληροδότημα του Ποντιακού Ελληνισμού στην σύγχρονη Ελλάδα.
Σήμερα είναι ανάγκη το ποντιακό δράμα να μην φτάνει στην νέα γενιά σαν αχνός απόηχος μιας ιστορίας που συνέβη σχεδόν έναν αιώνα πριν. Όπως σε όλα τα μαζικά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, η ζωντανή διατήρηση της μνήμης είναι η ασφαλέστερη μέθοδος αποφυγής παρόμοιων τραγωδιών.
Επιπλέον η Ποντιακή κληρονομία είναι από τις πιο πολύτιμες αποσκευές της μικρής Ελλάδας προκειμένου να διαφυλάξει την Εθνική ταυτότητα της σε ένα κόσμο όλο και πιο ομοιογενή. Ο Εθνικός εορτασμός της 19ης Μαΐου ως ημέρα μνήμης είναι το λιγότερο που μπορεί να κάνει η πατρίδα ως αναγνώριση αυτής της συνεισφοράς. Ο αγώνας για την Διεθνοποίηση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου συνεχίζεται....Πόντος εν άστρον φωτεινόν, οψέ οσήμερον και ΠΑΝΤΑ.