Πατριωτική Κίνηση Ημαθίας: Για το Ολοκαύτωμα της Νάουσας

Σήμερα βρισκόμαστε σε μία από τις πολλές επετείους, που φαντάζουν παράδοξες για τον εκτός Ρωμιοσύνης κόσμο.  Θυμόμαστε την κατάληξη του μεγάλου Ξεσηκωμού των Μακεδόνων στην περιοχή μας, που ξεκίνησε την Κυριακή της Ορθοδοξίας (19 Φεβρουαρίου 1822) και κατέληξε με την καταστροφή και την σφαγή των υπερασπιστών της ηρωϊκής πόλεως Ναούσης (Τετάρτη της Διακαινησίμου – Κυριακή του Θωμά 1822) και συνεχίστηκε με τα μαρτύρια των ζωγρηθέντων έως τον Μάιο του ιδίου έτους.

Από την μία πλευρά θλιβόμαστε διότι, παρά την αυτοθυσία και τον ασίγαστο πόθο για Ελευθερία των τότε προγόνων μας, δεν αξιώθηκαν το ποθούμενο παρά 90 χρόνια αργότερα.  Από την άλλη όμως περηφανευόμαστε για την πίστη, την καρτερικότητα, την αγία τρέλλα τους και την έμπρακτη απόδειξη του «Ελευθερία ή θάνατος» που μας έδωσαν με το παράδειγμά τους.  Προ πάντων, καυχόμαστε εν Χριστώ για τους Νεομάρτυρες, οι οποίοι, ενώ τους δόθηκε η «ευκαιρία» να εξωμόσουν, προτίμησαν να μείνουν πιστοί μέχρι θανάτου.  1.241 είναι οι άνδρες που εσφάγησαν μόνον στο  Κιόσκι της Ναούσης και συνολικά άνω των 2.000 σύμφωνα με το έγγραφο του ιδίου του Εμίν Λουμπούτ Πασά προς τον ιεροδίκη (καδή) Βεροίας, ώστε και εξ εναντίων να επιβεβαιώνεται η Πίστη τους, αφού πρώτα ερωτήθηκαν ένας προς ένα αν δέχονταν να πατήσουν τον Σταυρό και να ασπαστούν το ισλάμ, με αντάλλαγμα την ζωή, την περιουσία τους και την μη πώληση στα σκλαβοπάζαρα των γυναικών και των παιδιών τους.  Γράφει ο αυτόπτης μάρτυρας François Pouqueville, πως οι πρόκριτοι (κυρίως Βεροιαίοι και Ναουσαίοι) όμηροι που συνελήφθησαν, (μαζί τους και Αθωνίτες μοναχοί), ραβδίσθηκαν μέχρι θανάτου, ή πέθαναν αφού περιχύθηκαν με καυτό λάδι, διότι αρνήθηκαν να γίνουν μωαμεθανοί.  Οι αιχμαλωτισθείσες και μεταφερθείσες στην Θεσσαλονίκη γυναίκες, συνεχίζει ο Γάλλος περιηγητής, θάφτηκαν ως την μέση, και χτυπιούνταν με αναμμένα δαδιά ή τρυπιούνταν με καρφίτσες και βελόνες ώσπου να αρνηθούν τον Χριστό.  Η γυναίκα του Καρατάσου Μαρία κλείστηκε γυμνωμένη σε τσουβάλι με οχιές.  Η Ζαφειράκαινα και η Γάτσαινα κτίστηκαν ζωντανές σε τείχο, με μόνον το κεφάλι απ’ έξω, αλειμμένο μέλι, ώστε να προσελκύει μέλισσες και σφήκες.  Σε όλα τα βασανιστήρια, όπως βεβαιώνουν τόσο οι Pouqueville, ο ανώνυμος Ναουσαίος που συνέγραψε χρονικό, αλλά και ο Σπυρίδων Τρικούπης, πρωτοστατούν «πάμπολλοι Ἑβραῖοι, ἔνοπλοι καὶ πολύδιψοι αἵματος χριστιανικοῦ».  Πόσοι αλλαξοπίστησαν; ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ!

Η Πατριωτική Κίνηση Ημαθίας κλίνει ευλαβικά το γόνυ στους Ήρωες και τους Μάρτυρες του Γένους μας.  Καλεί όλους τους συμπατριώτες μας να μελετήσουν τον βίο και την θανή τους, και θα διαπιστώσουν ότι πράγματι η Ελευθερία δεν χαρίζεται, αλλά είναι «απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά».  Η Επανάσταση που ξεκίνησε το 1821, και της οποία αναπόσπαστο τμήμα, έστω και αν δεν είχαν νεότερα του Υψηλάντη, είναι ο Ξεσηκωμός του 1822, ήταν πράγματι «για του Χριστού την πίστι την αγία και της πατρίδος την ελευθερία».  Οι Αγωνιστές που εξομολογούνταν και μετελάμβαναν των Αχράντων Μυστηρίων προτού πιάσουν τα σπαθί και το καρυοφύλλι, δεν μπορούν παρά ν’ αποτελούν φωτεινό παράδειγμα για όλους μας.  

Έχουμε την ελπίδα ότι η ελληνική νεολαία, που διψάει για αυθεντικά πρότυπα, θα τους μοιάσει και θα τους μιμηθεί.  

 

Για την προσωρινή διοικούσα επιτροπή της Πατριωτικής Κινήσεως Ημαθίας,

Ο πρόεδρος Ο γραμματέας